ԱՅԲ

 Գարեգին Նժդեհի 

    մտորումներից

 

 

 

 

 

 

Երբ իմ շրթունքները մրմնջում են ցեղի մասին, աջս ցույց է տալիս Հայաստանը: 

Հայաստան. նա. ով վտանգի ժամանակ քեզ համար մեռնել չիմացավ և վաղը պիտի չուզենա մեռնել`քո զավակը չէ, հայ չէ: 

 

Երբեք այնքան անհայրենիք չենք, քան երբ դադարել ենք մտածել, գործել, զոհաբերել մեր Հայրենիքի համար: 

 

Կրոնների պես հայրենիքներն էլ են պահանջում, որ իրենց սպասարկողի ձեռքերը լինեն տաք ու մաքրամաքուր: 

 

Մի ժողովուրդ, որի որդիները հավասար չեն օրենքի և մահվան առջև`հաղթական հայրենիք չի ունենա: 

 

Անհատ, հավաքականություն. սրանք հավիտենականին կապվում են իրենց հայրենիքի միջոցով: 

 

Հոգեբանորեն անհայրենիք է նա, ով պատրաստ չէ ամեն վայրկյան մեռնելու իր հայրենիքի համար: 

 

Իմ հոգին զույգ հենարաններ ունի`Աստված և Հայրենիք: 

 

Հայ մարդ, կասկածելի է հայրենասիրությունդ, եթե գոյությանդ իմաստն ու դրոշը հայրենիքդ չէ: 

 

Հայրենիքս և ես`մենք լծորդված ենք իրար ինչպես հոգի և մարմին, ինչպես նպատակ և միջոց. նա գերագույն նպատակ է, ես` միջոց: 

 

Հայրենիքի համար ապրում և մեռնում է ոգու մարդը, միայն նմանը: 

 

Սրտի և իմաստության տեր դասական ժողովուրդները մահապատժի փոխարեն տարագրությամբ պատժում էին դժբախտ ենթակային, նրան զրկելով հայրենի հողից և ջրից օգտվելու իրավունքից: Այն ժամանակ էլ, ինչպես այսօր, սրտի աստվածություն էր հայրենիքը: 

 

Հավիտենականի զգացումն է ծնունդ տվել հայրենիքին,սրբության զգացումը`հայրենասերներին: 

 

Հայրենիք մի սպասեք օտարից և ճակատագրից, եթե դա ձեր արյունով պաշտպանելու չափ հայրենասեր չեք: 

 

Հայաստան`քեզ սիրտը ծնեց , դու ապրում ես սրտերի մեջ և ջերմաջերմ սրտերի շնորհիվ միայն: Գուցե եղել են և անսիրտ խելոքներ, որ սիրել են քեզ, բայց նրանք չեն խաչվել, չեն մեռել քեզ համար: Հայրենիքի համար մեռնում է, հերոսանում է մեծ սրտի տերը միայն: 

 

Հայրենիքից զատ, հայրենիքից դուրս ինձ համար խաբուսիկ են բոլոր դրախտները: 

Ինչպես աչքս`լույսը, այնպես էլ սիրտս Հայաստանն է փնտրոմ: Ապրում եմ`մի օր հայրենի լեռների վրա մեռնելու հույսով: Պիտի ուզեի մեռնել,  հենց որ մեռնի այդ հույսը: